Zwødse schrøfjes

Normaal gesproken heb je, als je verhuist, in ieder geval wàt spullen. Een bureau, een bed, dat soort dingen—de basics die iedereen wel heeft en die je vervolgens langzaam aanvult met een gekregen bank van vrienden, een kast die je oma práchtig vindt en die je moét overnemen (maar die stiekem gewoon op zolder stond weg te rotten omdat ze \’m zelf ook al lang niet mooi meer vond, maar soit), en wat keukenspullen van je moeder. Magnetronnetje erbij, en je bent klaar!

Alleen, als je naar een ander continent verhuist en emigreert, dan ligt het allemaal net iets anders. Tot nu toe had ik het altijd simpel aangepakt: kamer gehuurd, of op de campus gewoond met een roommate in een dorm room. Maar nu ik wist dat ik hier voor de komende vijf jaar zou gaan wonen, wist ik dat ik niet wéér het risico van een porno kijkende huisgenoot wilde lopen, of een huisbaas die ineens z\’n bitchy vriendin in het huis liet intrekken, zonder enig overleg. Voor de komende jaren wilde ik m\’n eigen huisbaas zijn; zelf een appartement huren en zèlf een roommate uitzoeken die ik er vervolgens ook weer makkelijk uit zou kunnen flikkeren indien nodig.

Nadeeltje is alleen wel dat je dan begint met een lege hut. Leeg als in echoooo, niets, nakkes nada. Nou ja, een keuken met een fornuis en een koelkast, maar da\’s alles. En dan zit je in een land waar de gemiddelde meubelwinkel zijn assortiment heeft afgestemd op de algemene Amerikaanse smaak: zwaar, log, en lelijk. Een beetje à la Oisterwijkse klop-klop meubelen, maar dan iets frivoler en met meer lelijke tierlantijntjes, maar net zo zwaar, lelijk en donker als het spul uit mijn home town. In een klein appartement als het mijne, ging dat niet echt werken. Bovendien wil ik, als ik ergens vijf jaar woon, graag iets hebben dat er leuk uitziet, en waar ik blij van word…

Gelukkig heeft globalisering inmiddels ook in de meubelwereld toegeslagen en ben je in geen enkel land meer veilig voor de schroefjestirannie van onze Scandinavische vrienden van IKEA, die zelfs Amerika langzaam laten zien dat er meer is dan koloniaal gebeitst eikenhout en ander nep-oud-lijkend ameublement. In mijn geval zaten er twee IKEA\’s op twee uur afstand, prima dus! Vrachtwagentje gehuurd bij UHaul, en hoppekee, op naar de blauw-gele meubeltempel.

Daar aangekomen eerst maar eens naar de banken gekeken, omdat ik wist dat de bank die ik wilde hebben (ik had van te voren een 16 pagina\’s tellende boodschappenlijst gemaakt, die uiteen liep van een blikopener via een bed tot het kleinste spaarlampje) maar beperkt op voorraad was. Die dus eerst even op de kar geladen en in de vrachtwagen gedumpt, en toen kon, na het nuttigen van enige Zweedse gehaktballetjes in het restaurant, het echte werk beginnen.

Om een lang verhaal kort te maken: negen uur later hadden we alles op de lijst verzameld. Negen uur lang tussen de schroefjes en de blauw-gele tassen levert je wel een gemoedstoestand die het risico op verwondingen van mensen in je nabijheid ernstig verhoogt. Marisa hield het gelukkig prima vol en is van nature niet snel gestressed, dus er zijn geen gewonden gevallen.

De volgende ochtend stonden we strak om 10:00 uur bij het kantoortje van het complex waar ik een appartement had gehuurd. Ik was er nog niet eerder geweest en had het appartement ook nog niet eerder gezien, dus dat was even spannend. Gelukkig zag het er allemaal prima uit, en konden we snel met het uitladen van de vrachtwagen beginnen. Ardeshir, een jongen die ook in het politicologie-programma gaat beginnen dit semester, hielp met het sjouwen van de dozen (dat was wel handig, ik zit hier op de tweede verdieping zonder lift), en alles was vrij snel binnen. Toen kon het leukste onderdeel beginnen: het schroeven van de Zwødse schrøfjes…

…twee uur later was één helft van de lattenbodem af, en hadden we nog steeds geen bed. We waren wel moe, dus toen hebben we het matras maar in de andere slaapkamer op de grond geflikkerd, en zijn we daar gaan slapen. De volgende ochtend verdergegaan, en toen kwam het wel goed; ook de bank in elkaar gezet en nog wat kleine dingen gedaan, en tijdens de volgende dagen kwam er langzaam steeds meer vorm in het appartement. Op dit moment is het grootste gedeelte wel \’af\’, alleen in de slaapkamer moet ik nog een ladenkast en een nachtkastje in elkaar zetten, maar dan is ook echt alles klaar. En dan nu, het moment waar jullie allemaal op hebben gewacht: foto\’s!

Het appartement ligt in Sunderland, Massachusetts, een klein dorpje aan de Connecticutrivier op 10 minuten afstand van Amherst, waar de universiteit ligt. Het complex heet Sugarloaf Estates, genoemd naar Mount Sugarloaf, een kleine berg die je vanaf het complex kunt zien liggen, en waar je naar de top kunt hiken. Dat moet ik nog doen, maar ik ga nu eerst het zwembad maar eens uitproberen…