Allemaal beestjes

De kenners van obscure jaren-60-humor onder jullie kennen de titel van deze post misschien als een liedje van de legendarische Ronnie & de Ronnies. De anderen zullen het zonder deze hilarische en zeer passende popculturele referentie moeten doen; het maakt de titel er niet minder passend op. Klik op het youtube-linkje en speel het muziekje af tijdens het lezen van dit bericht, ik beloof je: het wordt er niet minder van.

Afgelopen week, net vóór Ike het op teleurstellende wijze liet afweten, was het weer hier wat slechter, wat zeg ik: we hadden zelfs regen. (Overigens is het weer nu meer dan ideaal: een Nederlands fris briesje en een temp van een kleine 24 graden, heerlijk.) De eerste reflex voor de meeste mensen is om dan naar binnen te gaan, en na een kort empirisch-biologisch onderzoek blijkt dat deze reflex ook optreedt bij reptielen, beter gezegd: slangen. 

Het zat zo: toen mijn zwaar Christelijke (ja, Christelijk met hoofdletter C!) medesuitebewoner die avond ineens heel hard \”SNAKE! SNAKE!\” begon te schreeuwen, dacht ik in eerste instantie dat hij een obscure Bijbelse referentie aanhaalde. Toen het geschreeuw wel erg begon te piepen en zijn stem wat begon over te slaan besloot ik toch maar eens een kijkje te gaan nemen aan de andere kant van de badkamer om te zien wat er nou helemaal aan de hand was. En inderdaad, hij loog niet (dat mag-ie ook niet, maar dat bedacht ik me natuurlijk pas later): er was inderdaad een slang. Ware het niet dat deze handige Harry juist op het moment dat ik kwam aanlopen de noodzaak aanwezig achtte om zich te verstoppen achter de plint. Wat volgde was een onhandig steekspel met een kleerhanger en een stokje, waarbij ik me, heldhaftig als ik ben, afzijdig hield met in de ene hand mijn spuitbus anti-mierenspul en in de andere m\’n telefoon—niet voor 911, maar om foto\’s mee te maken, natuurlijk.

Eenmaal vanachter de plint vandaan moest de slang, aldus de barmhartige Christen, dood. Hij wist alleen zo snel niet hoe, maar na kort delibereren kwamen we al snel op het briljante idee een boek te gebruiken. Ik greep het dichtstbijzijnde boek van tafel, maar dat bleek de Bijbel te zijn (oh, the irony) en dat vond meneer waarschijnlijk iets tè ironisch, dus werd snel uitgeweken naar een handboek antropologie. Wat volgde was het volgende vierstappenplan:

 

1. Smijt het boek;
2. Controleer of de slang echt plat is;
3. Onthoofd de slang met een intimiderend groot mes;
4. Prik de slang als een ware Christen als trofee op het prikbord op uw deur;

 

Naar believen aan te vullen met bonus-stap 5: het bellen van al uw vrienden om te vertellen wat u nu weer heeft meegemaakt.

Omdat jullie natuurlijk geen genoegen nemen met alleen maar tekst (en waarom zouden jullie ook), en omdat ik tijdens het hele proces toch niks zinnigs heb uitgevoerd maar alleen maar foto\’s stond te maken, hierbij een paar plaatjes van het stappenplan. Waarschuwing: deze beelden kunnen ongeschikt zijn voor jeugdige kijkers!