Awkward (2): Frat Party

Vers van de naald, ik ben net terug: mijn eerste frat party is een feit. Met een thema nog ook, jawel: het was een swamp party. Swamp als in moeras, en niet als in Marais… een hoop camouflagekleding dus, camouflagenetten all over the place en een hoop geschminkte mensen. Dat, en het was overal erg donker. 

Dat laatste was misschien maar beter ook, en misschien hadden ze het licht zelfs beter nog iets verder kunnen dimmen. Want als dit soort van feesten normaal is dan weet ik zeker dat a) m\’n lachspieren in ieder geval genoeg beweging zullen krijgen en b) ik misschien maar beter niet teveel kan integreren, want ik weet zeker dat als ik deze gewoonten mee terug naar Nederland zou nemen, iedereen me finaal zou uitlachen.

Wat is er dan zo belachelijk? Het meest opvallende: de manier van dansen. Er wordt hier gedanst zoals in Nederland alleen in de meest vunzige R&B-clubs/Bananenbars wordt gedanst, namelijk alleen, en dan ook echt alleen door middel van close contact. Grinding noemt men dat hier, en dat is ook wat het is: schaamteloos tegen elkaar op staan rijden. Sommigen nemen dat iets serieuzer dan anderen (\”serieuzer\” is in dit geval een synoniem van \”vunzig\”), maar iedereen doet het. 

Tweede verrassing, zowel goed als slecht: de drank. Die is gratis. Jep: je betaalt hier geen entree en je betaalt ook niks voor je drank. Je kunt dus, als je dat zou willen, volledig gratis dronken worden. Daar moet je dan alleen wel de tijd voor nemen, want naast gratis is het bier hier ook erg slap. De smaak is enigszins vergelijkbaar met die van Amstel: grenzend aan het urineachtige, maar de component water is wat overheersender. Met andere woorden: je hebt het gevoel alsof je hier de hele avond Buckler staat te lurken. De Amerikanen zelf echter niet: die voelen zich na één of twee cups al ongelooflijk bezopen en dat levert wel de nodige hilariteit op, zeker in combinatie met de dansstijl: een stel intimiderend grote negers die full frontal met hun pelvis staan op te rijden tegen twee jongedames die zich op een aanpalende bank bevinden en die daar bijzonder van lijken te genieten.

En alsof dat allemaal nog niet genoeg was (jep, ik bewaar het meest hilarische voor het laatst): de eerste liefdesverklaring is ook binnen. Klaarblijkelijk viel ik erg in de smaak (de verleden tijd is hier erg op zijn plaats) bij een 18-jarige freshman uit m\’n Franse les. Zo\’n conversatie is vervolgens vrij lastig tot een goed einde te brengen als de geuite gevoelens overduidelijk niet wederzijds zijn. Het smsje dat ik later van de dame in kwestie ontving met de tekst \”What\’s your problem?\” laat in ieder geval weinig te raden over. Eens kijken hoe we deze awkwardness gaan oplossen, maandag — tips zijn meer dan welkom…

Oh well.