Stilte voor de storm

Letterlijk en figuurlijk in dit geval, maar daarover later meer… Het is hier even stil geweest (meer dan een jaar, realiseer ik me nu…), maar nu ik (weer) aan een nieuw avontuur begonnen ben, ga ik nu ècht m\’n best doen om serieus te gaan en blijven bloggen. Misschien moet er maar iets van een straf opstaan als ik het hier niet bijhoud…niet meer terug mogen komen naar Nederland of iets dergelijks, dat lijkt me wel gepast, haha. Hoe dan ook, ik schrijf dit vanaf de universiteit in Amherst, waar ik vandaag ben begonnen aan de oriëntatie voor internationale studenten. En met internationale studenten bedoelen ze hier Chinezen. Serieus, ik weet niet of ze half China gratis vliegtickets hebben gegeven, maar het is zoeken naar mede-Europeanen… Zelfs de eerste spreker vanochtend was een Chinees, die ons moest leren hoe we ons visum moesten lezen. Kortom: voor niks zo vroeg m\’n bed uitgekomen… Vanmiddag nog een sessie, die zou moeten gaan over het werken op de campus als Teaching Assistant, dat zou iets interessanter moeten zijn, al ben ik enigszins op mijn hoede omdat het schema vermeldt dat deze bijeenkomst zo\’n vier uur zou moeten duren. Lollig.

Op dit moment ben ik overigens alweer zo\’n vier weken in de VS. Op 8 augustus vloog ik van Amsterdam naar Houston, om daar ongeveer twee weken bij de familie James, aka mijn Amerikaanse familie, in Sugar Land, TX door te brengen. Leuke tijd gehad daar, heel gezellig om iedereen weer te zien, en mijn auto, het rode gevaar, stond alweer voor me klaar. Moest er even wat dingen aan laten verspijkeren (kleine dingetjes, waaronder vier nieuwe Michelinnekes), maar toen was \’ie dan ook klaar voor de road trip van Sugar Land naar Amherst, Massachusetts–een trip van ongeveer 1,900 mijl (zo\’n 3,000 kilometer) dwars door de VS. Het eerste stuk zou ik alleen doen, en vanaf Knoxville, Tennessee zou Michael zich bij mij voegen; hij studeert dit jaar aan de law school van de University of Connecticut in Hartford, en dat lag precies op mijn route naar Amherst–wel zo gezellig om dat samen te doen dus!

De route bracht ons onder andere dwars door Tennessee en Virginia; in Virginia zijn we de Blue Ridge Parkway opgereden—ontzettend mooi! Amerika heeft zo een aantal \”parkways\”, routes die destijds zijn aangelegd met maar een doel: rijden door een zo mooi mogelijke omgeving. De foto\’s hieronder en de foto bovenaan de pagina zijn daar gemaakt.

Vervolgens zijn we verder gereden door Maryland, Pennsylvania, New York, Connecticut en uiteindelijk Massachusetts. In Pennsylvania zijn we nog even gestopt in Hershey, bij de chocoladefabriek…

In Massachusetts voegde Marisa zich al snel bij mij, en toen begon het echte werk: participeren in de Amerikaanse consumptiemaatschappij, cq. spullen kopen voor het nieuwe appartement. Ik had de sleutel weliswaar nog niet, maar dat betekent niet dat je niet kunt kopen, kopen, kopen… Hier het resultaat van een middagje shoppen bij Target:

Dit ging allemaal nog vrij gesmeerd: karretje vol, alles in de auto, klaar. Maar nu waren er nog geen meubels. Die stonden voor de volgende dag op het programma. En godzijdank was de volgende dag een vrijdag en geen zaterdag, want voor het meubilair was ik van plan één van de twee plaatselijke IKEA\’s aan te doen. Om een lang verhaal kort te maken: het was maar goed dat we vroeg waren vertrokken, en een vrachtwagen gehuurd hadden, want we kwamen terug met een ongelooflijke hoop spullen. (Dat krijg je, als je met helemaal niets moet beginnen…) Hier een kleine illustratie van de hoeveelheid dozen:

En omdat een vrachtwagen vol IKEA je weekend nog niet druk genoeg maakt, besloot het weer ook nog even een duit in het zakje te doen, en Hurricane Irene op ons af te sturen. Naast de gezellige huishoudelijke rommel moesten we dus ook nog even hamsteren, voor het geval dat de storm het dak eraf zou blazen. Observatie van tijdens dat hamsteren: ze hebben hier zelfs Aldis. En maar weinig Amerikanen weten dat, dus die hadden nog genoeg eten over. Geniaal detail: je kunt er niet met je Amerikaanse bankkaart betalen, maar wel met food stamps en je Nederlandse pinpas!

Terwijl ondertussen al m\’n vrienden in Texas panisch werden over het naderende onheil en mij hel en verdoemenis voorspelden (ze hebben daar enige orkaanervaring; ik was er de laatste keer, toen Ike op bezoek kwam, ook bij), bleven de locals vreemd kalm (maar kochten ondertussen wel de schappen met zaklampen en wekkerradio\’s leeg). De locals bleken het later bij het rechte eind gehad te hebben (althans in mijn directe omgeving; 20 mijl verderop was het wel drama), en leek de storm meer op een soort gepimpte Nederlandse herfststorm: niet zoveel bijzonders dus. We hadden zelfs de hele dag nog stroom—nou ja, tot de storm voorbij was en het elektriciteitsbedrijf rond 10 uur \’s avonds de handdoek alsnog in de ring gooide, tenminste… Vroege nacht dus, maar tenminste wel een nacht in een echt bed: we hadden die dag namelijk zo veel tijd gehad dat het ons eindelijk was gelukt dat verdomde IKEA-bed in elkaar te schroeven, iets wat we de nacht ervoor uit wanhoop over de Sultan Laxeby (wat een hel is dat zeg) maar hadden opgegeven. Hieronder zie je een Amerikaan die er ook twee uur over deed (en let op de hilarische soundtrack):

Overigens is het appartement nu grotendeels ingericht, maar daarover meer in een volgende post!