Missie: Minnesota, fase 1

Dat de roadtrip van Texas naar Minnesota een lange zou worden wisten we van te voren—het is tenslotte een ruime 1.200 mijl van deur tot deur. Maar naast een lange trip, werd hij ook epic.

Vrijdag de 7de was het zo ver: fase 1 van Missie: Minnesota kon beginnen. Na een memorabel waterballet in het huis van de familie James die ochtend en de avond ervoor (de centrale afvoerpijp bleek verstopt te zitten, wat ervoor zorgde dat alle badkamers en gootstenen en WC’s op de begane grond overstroomden en dat ik die blubber in mocht met een waterstofzuiger terwijl Ursula toe stond te kijken—de rolverdeling was heel duidelijk, haha) hadden we wat vertraging opgelopen, maar ’s middags (na, natuurlijk, een tropische regenbui tijdens het inpakken van het Rode Gevaar; water was die dag echt ons ding) konden we dan echt vertrekken.

Op naar Dallas/Fort Worth, Texas, de eerste stop op onze trip.

We dàchten dat fase 1 een vluggertje zou zijn, maar niets bleek minder waar. Normaal gesproken duurt zo’n ritje een uur of vier, en we dàchten net voor de spits vertrokken te zijn. FOUT. De spits was blijkbaar voor de gelegenheid net iets eerder begonnen en dus zaten we er middenin. Een uurtje of zeven later waren we uiteindelijk bij het huis van Tim, Ursula’s vriendje en de reden dat we de tussenstop in de Metroplex maakten: hij vierde dat weekend zijn 21^ste verjaardag en op de één of andere manier wilde Ursula daar graag bij zijn… Ik zou dat weekend overnachten bij Kim (een vriendin van Southwestern) en haar familie in Rockwall, vlakbij Fort Worth. Ook hier weer supergastvrij ontvangen door een ‘big southern mama’ met een bijna verstikkende hug, die doodleuk op vrijdagavond om 10 uur nog een maaltijd op tafel zette. Super.

De volgende dag Dallas in gegaan, naar het Dallas Museum of Art, het Nasher (beeldhouwkunstmuseum) en aan het einde van de middag nog even bijgepraat met een vriendinnetje uit New Orleans dat toevallig ook in de stad was.

’s Avonds was het tijd voor het moment suprème: eten op de boot, op het meer. Rockwall heeft een prachtig—maar natuurlijk volledig nep—meer, en Kims familie heeft daar een boot liggen. Een speedboat natuurlijk, want het moet wel Amerikaans blijven (en dus snel, verspillend en vooral makkelijk) en je moet ermee kunnen waterskiën. Daar hebben we ons maar niet aan gewaagd: kneeboarden was ook leuk en ging op het eind bijna goed. Bijna.

(Overigens: wat het precies is met gestoorde honden in Texas weet ik niet, maar tot nu toe hebben alle families bij wie ik over de vloer ben geweest er minimaal één. Bij Kim hadden ze er twee: een hele grote kwijler en een hele kleine blaffer, allebei hartstikke gek. De grote ging mee op de boot en voelde zich daar helemaal in z’n element…)

De volgende ochtend was het weer vroeg dag: tijd voor fase 2 van Missie: Minnesota.