Geen nieuws goed nieuws

Een cliché, ik weet het. De afgelopen weken heb ik het schrijven nogal verwaarloosd. Althans, het schrijven in het Nederlands – ik geloof niet dat m\’n toetsenbord de afgelopen weken ook maar iets te klagen heeft gehad over aandacht. Druk!

Maar, om het een beetje goed te maken, de leukste dingen van de afgelopen weken bij elkaar: een soort van Toppers in Concert — Texas in vogelvlucht!

ACL

Cryptische afkorting, die staat voor \”Austin City Limits\”. Ha, dan weet je natuurlijk nog niet veel meer, tenzij je terwijl je dit leest obsessief Google aan het beroeren bent voor een relevant zoekresultaat. Voor de minder obsessieve internetters onder u: Austin City Limits is een enorm, driedaags muziekfestival dat ieder jaar wordt georganiseerd in een groot park, net buiten het centrum van de stad. Qua muziek hoor je er voornamelijk rock, folk, indie en Americana – en af en toe zelfs wat bluegrass. Een typische mix dus, net zo typisch als de stad zelf en het zorgt dan ook voor een, uh, gemengd publiek: alles kom je er tegen, van de wietrokende hippie tot de cowboyhoed-dragende opa\’s en oma\’s.

Maar goed: dat hele festival was eigenlijk al helemaal uitverkocht tegen de tijd dat ik überhaupt in Texas aankwam, en de dagkaartjes waren vrij prijzig (zo\’n $80), dus ik was eigenlijk niet van plan om te gaan, tot er iemand op zaterdag vroeg of ik misschien zin had om te komen, want er was een kaartje over. Kijk, da\’s nou leuk. Nog leuker: het kaartje in kwestie bleek een VIP-kaart te zijn, wat me naast het festival ook nog eens toegang tot de VIP-lounge gaf, met allerlei comfortabele stoelen, in de schaduw (i-de-aal, want het was heet) en niet te vergeten gratis eten en drinken, à volonté. (Meest bizarre culinaire ontdekking: frito pie. In het kort: een zak chips (Frito\’s), met chili, salsa, kaas en bonen. En een vork.) Dat alles in combinatie met een aantal ontzettend leuke bands (waarvan ik, helemaal volgens traditie, de namen alweer vergeten ben), zorgde voor een topdag. Een kleine sfeerimpressie:

Meer foto\’s.
 

Topdag, topavond

Het was jammer dat ik ietwat voor het einde van ACL weer terug naar huis moest (de Foo Fighters heb ik dus helaas moeten missen), maar het was voor een goed doel: goed eten. Het lijkt zo langzamerhand een beetje de rode draad van het verhaal te worden, maar wees gerust: m\’n broeken passen nog steeds en m\’n riemen hoeven nog steeds niet losser. Maar goed, de reden dus om eerder terug te gaan was een uitnodiging van een half-Nederlands stel uit Georgetown, dat ik een tijdje geleden had ontmoet op het Franse filmfestival hier op de campus. M\’n literatuurprofessor stelde me voor en een tijdje later nodigden ze me uit voor een dinner party bij hen thuis.

Het werd een heel gezellige avond: het echtpaar had een aantal vrienden uitgenodigd, onder wie ook wat professoren van de universiteit, maar allemaal mensen met wie ik leuk kon praten. Allemaal radicale Obama-fans ook, dus het was ook erg leuk uithalen naar al het republikeinse gespuis. Maar het beste van alles was dat dat leuke gezelschap werd gecombineerd met èrg lekker eten: eindelijk weer een home-cooked meal, en dat begin je na anderhalve maand pruttig voedsel toch wel echt te missen. Dat, en Nederlands kunnen spreken: allemaal helemaal goed.

Politiek

Voor ik het vergeet: de politiek is hier op het moment natuurlijk ook helemaal gestoord. Het lijkt erop alsof de Amerikanen eindelijk een geschikte oplossing hebben gevonden om de leegte die George W. in januari zal achterlaten, op te vullen. Het opvulsel gaat, zoals jullie wel zullen vermoeden, bij de naam van Sarah Palin en er is dan ook een hele industrie opgestaan als het gaat om imitaties van dit mens. De meest succesvolle tot op heden: Tina Fey, in Saturday Night Live. Hier te zien in debat met Joe Biden (klik voor de video!):

Ondertussen ben ik ook nog met de serieuze kant van de politiek aan de slag gegaan: ik heb kiezers geregistreerd tijdens de Voter Registration Drive (het argument \”ik kan het niet, maar jij wel, en dus moet je\” deed het erg goed) en met SEAK (de milieuclub, Students for Environmental Awareness and Knowledge) draaien we de PowerVote-campagne. Het nationale doel is om één miljoen jongeren ervan te overtuigen dat het nodig is om in deze verkiezingen ‘climate conscious\’ politici te kiezen en ze na de verkiezingen aan hun beloften te houden. Het doel hier op de universiteit is om 800 van die kaarten getekend te krijgen, en gezien we nu bijna op 200 kaarten zitten en we nog niet eens echt zijn begonnen, lijkt dat iets wat zou moeten lukken. Ook hier werkt het outsider-argument best goed om mensen ervan te overtuigen mee te doen…best leuk: buitenlandse inmenging.

Het meedoen aan al die acties is leuk, maar misschien ook wel een vorm van egoïsme: ik denk niet dat ik het zou kunnen verkroppen om hier te zijn geweest tijdens wat misschien wel de belangrijkste verkiezingen van dit decennium zouden kunnen worden, zonder er actief iets te hebben gedaan om de uitslag te beïnvloeden!

Komende dagen

Deze week wordt even ‘gezellig\’ druk. Het is bijna Fall Break (herfstvakantie), dus professoren janken er graag nog even een midterm doorheen deze week, of laten je een fijn essay schrijven. Eén midterm, voor literatuur, is afgelast (de prof had meer zin in een nadere bestudering van Moby Dick dan in het schrijven van een examen), maar er is er nog steeds één blijven staan voor World Cinema, aanstaande woensdag. Maar woensdag is alweer bijna vrijdag (jawel, voor mij wel!) en dat betekent Fall Break… en Chicago! Tijdens m\’n vakantie ga ik daar een paar dagen een Amerikaanse vriend opzoeken die daar aan de University of Chicago studeert. Heb er veel zin in!

Maar vóór dat alles vanavond eerst nog even de wekelijkse dosis humor: een nieuw verkiezingsdebat. Ik ben benieuwd…