Gisteravond organiseerden wat vrienden hier die wèl beschikken over een fijn appartement een feestje, met als thema “Bible Study on the Rocks”. Ingrediënten: de aanwezigheid van bijbelse figuren en de aanwezigheid van alcohol, on the rocks. Daar moest dus een passende outfit voor geregeld worden en voor inspiratie bevonden we ons dan ook al snel in Hobby Lobby, een hobbywinkel waar ze een intimederende hoeveelheid rommel hebben. Naast gewone rommel ook een shitload aan Christengerelateerde rommel—kwam dàt even goed uit! Al snel vond ik deze twee buitengewoon aantrekkelijke attributen:

Een vlag en een kruis, twee onmisbare attributen voor iemand die zich wenst te vermommen als een member of the Christian Right. En alsof de buitengewoon agressieve pro-Sarah-Palin-mevrouw bij de stoffenafdeling nog niet genoeg was om het imago van Hobby Lobby als een stelletje gestoorde Bible thumpers (die term is veel te hilarisch om te vertalen) te vestigen, verkopen ze kauwgum bij de kassa:

Testamints? Met de T in de vorm van een kruis? Met “Pass the word” als slogan? En achterop de verpakking een bijbelspreuk? Je verzint het niet…

Amerikanen hebben een hekel aan advocaten. Ze hebben honderden grappen over wat zij zo ongeveer de laagste levensvorm vinden—een voorbeeldje:

Q: What’s the difference between a dead dog in the road and a dead lawyer in the road?
A: There are skid marks in front of the dog.

Ik denk dat ik inmiddels begrijp waarom de advocatuur hier een wat, ehm, ondergewaarde beroepsgroep is. De Gouden Gids die ik vandaag in m’n handen kreeg gedrukt verklaart alles:

En serieus: The Dick Law Firm? What were they thinking?

Vers van de naald, ik ben net terug: mijn eerste frat party is een feit. Met een thema nog ook, jawel: het was een swamp party. Swamp als in moeras, en niet als in Marais… een hoop camouflagekleding dus, camouflagenetten all over the place en een hoop geschminkte mensen. Dat, en het was overal erg donker. 

Dat laatste was misschien maar beter ook, en misschien hadden ze het licht zelfs beter nog iets verder kunnen dimmen. Want als dit soort van feesten normaal is dan weet ik zeker dat a) m’n lachspieren in ieder geval genoeg beweging zullen krijgen en b) ik misschien maar beter niet teveel kan integreren, want ik weet zeker dat als ik deze gewoonten mee terug naar Nederland zou nemen, iedereen me finaal zou uitlachen.

Continue reading Awkward (2): Frat Party →

Het meest ongemakkelijke moment van afgelopen week: de rondleiding door de kamer van m’n suitemate. Tijdens de rondleiding valt mijn oog op een uitgebreide collectie gitaren en versterkers.

Ik: “Goh, ben je zo muzikaal? Wat speel je zoal?”
Suitemate: “Oh, van alles eigenlijk. Maar vooral worship songs!”
Ik (enigszins met mond vol tanden): “Oh, eh…cool.”

Tsja, pas dan besef je echt dat je in de Bible belt van Amerika bent terechtgekomen. Heel apart is het ook dat wanneer je dit bizarre nieuwtje aan één van je treehugger-liberal vrienden vertelt er geantwoord wordt met “oh, dat wist ik wel, maar ik had het je nog maar niet verteld omdat ik je niet bang wilde maken”. 

Hartstikke lief natuurlijk van deze vriendelijke treehugster, maar dat dat angstige gevoel redelijk vanzelf komt als je die liedjes hoort, was waarschijnlijk nog niet helmeaal doorgedrongen.

Georgetown, TX is nou niet het toonbeeld van de meest ‘happening’ stad in central Texas. Zacht gezegd: het is er na een uurtje of 10 ‘s avonds gewoon redelijk uitgestorven. En wat doet een gemiddelde mens dan? Ik weet het niet, maar de gemiddelde Georgetowner gaat dan eten in één van de heel veel fast-food restaurants. Maar, omdat de universiteit het beste voor heeft met haar exchange en transfer studenten (studenten die hier pas na hun eerste jaar beginnen), wilden ze ons ook wel eens de echte wereld laten zien en dus zijn we donderdagavond voor het eerst ‘de grote stad’ in geweest. Continue reading Batshit Crazy →